Een mooi onderwerp voor mijn 4e blog. Op weg terug uit het altijd indrukwekkende India sta ik even stil bij mijn vorige blogs. Ik heb het eerder gehad over het belang van het onafhankelijk en vrij naar dingen te kunnen kijken. Dat het in deze tijd van continue verandering en de oneindige stroom van alle impulsen om ons heen, cruciaal is juist een stap terug te doen. Te durven vertragen en zo met afstand en mooie reflecties te bepalen wat nodig is. Hoe waardevol het is als je daarin weet waar je van nature goed en ook minder goed in bent en vooral ook wat bepaalde patronen daarin met je doen.
Veel van bovenstaande speelt zich af in relatie tot onze omgeving. Iedere dag hebben we zowel zakelijk als privé met anderen te maken. Het jezelf bewust zijn van hoe je je gedraagt, waar dit vandaan komt en vooral ook wat hiervan de impact op anderen kan zijn, is een belangrijke stap in onze verdieping en zelfontwikkeling. Op weg naar een nadrukkelijker bewustzijn. Bovendien kan het, wanneer we hier op een andere manier mee om kunnen gaan, ons werk een enorme boost geven en daarnaast ook gemakkelijker maken en leuker. En wie wil dat nu niet?
Ons ego en eerdere ervaringen spelen hierin een belangrijke rol, daar kom ik in een latere blog zeker op terug … Kijkend naar onze omgeving hebben we dikwijls al een bepaald beeld over die ander(en). Over die ene collega, je leidinggevende, je teamlid. Maar ook thuis over je partner, kinderen of vrienden.
Wat nu als er druk op staat?
Vanzelfsprekend ben jij die leuke persoon waar ik het de vorige keer over had. Die aardige collega of manager, fijne partner of liefdevolle vader of moeder. Mooi! Maar wat nu als er plots druk op je komt te staan. En anderen vanaf dat moment in je ogen onnodig moeilijk doen. Die leidinggevende die onredelijk is, je partner chagrijnig of je kinderen ‘weer’ vervelend zijn. Hoe kijk je dan nog naar die ander(en)?
Bekijk je ze dan nog met dezelfde ogen als ervoor, of belangijker nog waarmee je dan naar jezelf kijkt? Of vormen ze ineens een (hinderlijk) obstakel tussen jou en je doel? Je wilde vandaag net wat eerder naar huis, maar omdat je collega de zaken niet tijdig af heeft, of het niet helemaal begreep, zit je nu nog met extra werk. Je leidinggevende die ineens nog van alles wil weten, omdat hij morgen met het hoofdkantoor moet vergaderen. Je partner die weer later is en niet voor het eten kan zorgen. Om nog maar te zwijgen over je kids, die dan juist op dat moment je onverdeelde aandacht vragen, terwijl je nog zoveel te doen hebt.
Dat maakt het net even anders dan wanneer de zon schijnt en je met een goed glas in je hand achteroverleunend een aantal zaken beschouwt. In mijn boek ‘Zen in de boardroom’ dat begin mei verschijnt, leg ik langs een pragmatisch model uit dat er doorgaans 4 manieren zijn waarop we in dat soort situaties dan naar anderen kijken. Waarbij we vaak, zonder dat we ons hier bewust van zijn, een stempel op die ander drukken en zo automatisch een bevestiging zoeken en uiteindelijk ook vinden van ons eigen gelijk.
Hoe effectief ben je dan nog?
Stel je bent iemand die van nature andere mensen niet snel vertrouwt. Wanneer je nu onder druk staat en een collega is bijvoorbeeld niet in staat om dat te doen wat je op dat moment verwacht. Dan zal je merken dat wanneer dit bij jou tot meer druk leidt, je snel de neiging hebt om de ‘schuld’ bij de ander te leggen en het etiket van, “Zie je wel niet te vertrouwen … ” op die ander te plakken. Zonder dat je daarbij dan nog oprecht geïnteresseerd bent in waarom die ander niet aan je verwachtingen heeft kunnen voldoen. Nee … jij bent het slachtoffer van die ander zijn misser en daardoor zit je nu in de problemen!
Zoals ik in mijn vorige blog aangaf ben ik van nature niet de meest geduldige persoon. Zeker in het begin van mijn carrière, toen ik nog niet kon terugvallen op de ervaringen en inzichten die ik nu heb en ik ook nog niet dagelijks mediteerde, waren een aantal van mijn vertrouwde oneliners; ‘Time is now!’ en ‘Daar heb ik echt geen tijd voor …!’ Ik liet me in die tijd vooral leiden door de vele dossiers die mijn aandacht vroegen en mijn agenda bestond doorgaans uit blokken van een halfuur of soms zelfs meetings van 15 minuten. Niet alleen kwam ik daardoor niet altijd tot de essentie van zaken, ik wilde eigenlijk gewoon te snel waardoor ik onbewust nogal eens ging duwen. Hierdoor zette ik niet alleen dikwijls mijn omgeving onnodig onder druk, maar ontnam ik ze ook de kans om op een andere manier aan te sluiten op mijn ambitie en snelle manier van denken en werken (probleem analyse – oplossingsrichtingen afwegen – besluit nemen en door …). Hierdoor moest ik voor mijn gevoel dan te vaak een stap terug en zag ik mijn beeld bevestigd worden dat anderen het niet snapten of ‘ te traag waren’.
Wanneer ik hier nu op terugkijk had ik mezelf natuurlijk moeten afvragen of ik wel oprecht en geïnteresseerd naar mijn omgeving keek. Was ik wel echt op zoek naar het waarom? Probeerde ik überhaupt wel te luisteren? Waardeerde ik op dat moment mijn omgeving wel echt om wie ze was, nu het even niet ging zoals ik wilde? Of zag ik ze meer als een middel? Of erger nog, als een obstakel, dat me belemmerende mijn doel te bereiken? Je kan het waarschijnlijk zelf wel invullen 😉 De vraag daarbij is wat je met dit ‘eenzijdig’ naar die ander(en) kijken bereikt en zeker ook hoeveel energie je hierdoor zelf ook verliest? Inmiddels ben ik de 50 gepasseerd, aardig wat ervaringen en waardevolle inzichten rijker en besef ik me dat ik hier niet uniek in ben. Allemaal hebben we hier onze lessen te leren en tegelijkertijd ligt hier dus ook een fantastisch veranderpotentieel. Niet bij de ander, want die kun jij niet veranderen, maar wel bij jezelf!
En wat nu als?
Ik maak hierin iedere dag overigens de nodige fouten. Niet zelden heb ik, als het soms even tegenzit, de neiging om toch weer mijn stempel te pakken en mijn projectie op die ander los te laten. Maar steeds vaker zie ik ook hoe mooi het is wanneer je je hier meer bewust van wordt en je in plaats van die eerste reactie (stempel) die je bijna altijd wel hebt – en die bij iedereen overigens vanuit een andere invalshoek kan komen – je in datzelfde moment toch iets anders kan laten zien. Waardoor je die ander niet hoeft te be- of veroordelen, maar gewoon kan blijven kijken naar wat er gebeurt. Door eerst ECHT te luisteren en je daardoor beter te kunnen verplaatsen in die ander. Met compassie, zodat je beter begrijpt wat die ander drijft en ook waarom. Dan blijf je die ander, ook in tijden van druk(te) en stress, zien als mens met dezelfde behoeften, verlangens en ook onzekerheden. Net als jij!
Omdat je steeds beter weg kan blijven van het ‘ergens iets van vinden’ en die ander oprecht probeert te begrijpen door interesse te tonen, vragen te stellen, door te vragen en echt te luisteren, zie je ineens ook meer mogelijkheden. Wordt je blik ruimer, juist onder druk! Zie je dat die ene collega die het werk niet op tijd klaar had ook nog 10 andere dingen moest doen, maar geen nee tegen je durfde te zeggen. Zie je dat die ander gewoon wat meer tijd nodig heeft, wat extra uitleg. Ben je ook beter instaat om echt contact te maken en daarmee niet alleen je impact te vergroten, maar vooral ook je doelen op een leukere en gemakkelijkere manier te behalen. Waardoor ook jij, in tijden van tegenslag een leuker persoon blijft.
In ‘Zen in de boardroom’ ga ik dieper in op welke manieren van kijken er zijn en wat dit specifiek met ons doet. Ook geef ik diverse oefeningen die helpen om hier meer inzicht in te krijgen en handvatten om hier op een andere manier mee om te kunnen gaan. Dit inzicht en vooral ook de structuur waarlangs je helder kan blijven kijken hebben mij enorm geholpen vandaar dat ik dit als een van de centrale thema’s in het boek heb opgenomen.
